قراردادهای هوشمند(Smart Contract)در فضای بلاک چین-قسمت 1

در این جا مقدمه ای بر قراردادهای هوشمند ارائه می شود. این مفهوم جدید نیست، اما با ظهور بلاک چین، علاقه به این ایده دوباره احیا شد و اکنون این یک حوزه فعال تحقیقاتی در فضای بلاک چین است. با توجه به مزایای صرفه‌جویی در هزینه‌ها که قراردادهای هوشمند می‌توانند با کاهش هزینه معاملات و ساده‌سازی قراردادهای پیچیده برای صنعت خدمات مالی به ارمغان بیاورند، تحقیقات دقیقی توسط مؤسسات مختلف تجاری و دانشگاهی برای رسمی‌سازی و سهولت اجرای قراردادهای هوشمند در حال انجام است. قراردادهای هوشمند برای اولین بار توسط نیک سابو در اواخر دهه 1990 در مقاله ای به نام رسمی کردن و ایمن کردن روابط در شبکه های عمومی تئوریزه شد، اما تقریباً 20 سال طول کشید تا پتانسیل و مزایای واقعی آنها با اختراع واقعاً قدردانی شود. بیت کوین و توسعه متعاقب آن در فناوری بلاک چین قراردادهای هوشمند توسط Szabo به شرح زیر است: "قرارداد هوشمند یک پروتکل تراکنش الکترونیکی است که شرایط یک قرارداد را اجرا می کند. اهداف کلی برآوردن شرایط قراردادی مشترک (مانند شرایط پرداخت، حق حبس، محرمانه بودن و حتی اجرا)، به حداقل رساندن استثنائات هر دو است. مخرب و تصادفی است و نیاز به واسطه های قابل اعتماد را به حداقل می رساند. اهداف اقتصادی مرتبط شامل کاهش زیان ناشی از تقلب، هزینه‌های داوری و اجرایی، و سایر هزینه‌های مبادله است."این ایده از قراردادهای هوشمند به صورت محدود در بیت کوین در سال 2009 اجرا شد، جایی که تراکنش های بیت کوین با استفاده از یک زبان برنامه نویسی محدود می توانند برای انتقال ارزش بین کاربران، از طریق یک شبکه همتا به همتا که در آن کاربران لزوماً به یکدیگر اعتماد ندارند، استفاده شود، و نیازی به واسطه قابل اعتماد نیست.

هیچ اتفاق نظری در مورد تعریف استاندارد قراردادهای هوشمند وجود ندارد. تعریف قرارداد هوشمند ضروری است و تلاش من برای ارائه یک تعریف کلی از قرارداد هوشمند در زیر است:

قرارداد هوشمند یک برنامه رایانه ای ایمن و غیرقابل توقف است که نشان دهنده توافقی است که به طور خودکار قابل اجرا و قابل اجرا است.

تشریح این تعریف بیشتر نشان می‌دهد که قرارداد هوشمند در واقع یک برنامه رایانه‌ای است که به زبانی نوشته شده است که رایانه یا ماشین هدف می‌تواند آن را بفهمد. همچنین، شامل توافقات بین طرفین در قالب منطق تجاری است. یکی دیگر ایده اساسی این است که قراردادهای هوشمند به طور خودکار در صورت تحقق شرایط خاص اجرا می شوند. آنها قابل اجرا هستند، به این معنی که تمام شروط قراردادی آنطور که تعریف شده و مورد انتظار است اجرا می شود، حتی در حضور مخالفان. تنفیذ اصطلاح گسترده تری است که شامل اجرای سنتی در قالب قانون، همراه با اجرای اقدامات و کنترل های خاص است که اجرای شرایط قرارداد را بدون نیاز به هیچ گونه میانجیگری ممکن می سازد. لازم به ذکر است که هوشمند واقعی قراردادها نباید متکی به روش های سنتی اجرا باشند. در عوض، آنها باید بر روی این اصل کار کنند که کد قانون است، به این معنی که نیازی به داور یا شخص ثالثی برای کنترل یا تأثیرگذاری بر اجرای قرارداد هوشمند نیست. قراردادهای هوشمند برخلاف قانوناً قابل اجرا، خوداجرا هستند. این ایده ممکن است به عنوان یک رویای آزادی خواه در نظر گرفته شود، اما کاملاً ممکن است و با روح واقعی قراردادهای هوشمند مطابقت دارد.